حس زیبا ...

میون این همه غم ، بعضی وقتا حسانی زیبائی هستند که آدم بتونه بهش تکیه کنه ...

بدون کنار کسائی که دوست دارن ، بهت احترام می زارن ، ارزش واست می ذارن ، از بودن با تو لذت می برن ...

دوستی های راستی هست که آدم به خاطر اون دوستی ها شاده ، دوست داره لحظه به لحظه کنار اون دوستان باشه و از اینکه کنار هم هستند خرسند باشه ...

لحظه های رنگارنگ ، خاطره های قشنگ ، سخن های شنیدنی ، منظره های زیبا و هزاران هزار چیزای خوب اما ... اما اینکه اینا مال آدمای خوبه ...

درسته بین این همه بدی ها و سیاهی ها ، آدم هائی هستن که ارزش موندن دارن ، باید وقتی میان توی زندگیت با دستات محکم نگهشون داری و نذاری از کنارت برن ! این آدما ارزش موندن دارن ... مث اونا کمه ...

صحبت های خوبی هم هست ، نوشته های قشنگی رو می بینی ، اونائی که از دل نوشته می شه و به دل می شینه ... اما آدمای خوب فقط می فهمن ! اونائی که دل نمی شکنن ...

دنیا رو هم می شه زیبا دید ... اما باید آدم خوبی باشی تا چشمات خوبی ها و زیبائی هاش رو ببینه ! دل نشکنی و نشکسته باشی ، قلب پاکی داشته باشی ...

پاورقی : باید خوب بود ... خوب بود واسه بهتر و زیباتر دیدن ...